A little bit of everything...but all good...sorry extraordinary good!

'Blues Et Cetera', de naam van deze nieuwste van een van Canada's betere bluesmuzikanten, Mike Goudreau, kan niet beter gekozen zijn. Dit is één van de betere cd's die ik de laatste tijd beluisterd hebt.

Deze multi-muzikant werd geboren in Newport (Vermont) en kreeg de muziek met de paplepel ingegeven. Toen Mike 14 was speelde hij zowat alle stijlen op zijn gitaar maar zijn interesse ging uiteindelijk richting Jazz en Blues. In de jaren ’90 vormde Mike zijn Boppin Blues band en heeft vandaag de dag al meer dan 280 eigen nummers geschreven. Door ook actief te zijn als jazzmuzikant kan Mike het natuurlijk breed bekijken omdat hij daardoor haast alles onder de knie moet hebben. Hun debuut cd in 1994 was een dermate succes dat het op een mum van tijd was uitverkocht.

Mike Goudreau  bleef al die jaren erg bedrijvig en zijn albums als o.a. ‘I Dig My Job’ (1996) en (Happy Go Lucky’ (1999) werden allemaal een succes waardoor Mike ook verschillende prijzen en nominaties mocht in de wacht slepen. Begin van de jaren 2000 begon Mike zich nog meer toe te leggen op jazz en daardoor werd zijn band een beetje omgevormd tot de Mike Goudreau Band.

Onder ‘Mike Goudreau’ is nu deze ‘Blues Et cetera’ op de markt en bevat 15 originele nummers en zijn van extreem grote waarde voor de huidige muziekscène.  Mooie swingende en toch pakkende songs met zowel, blues, jazz, reggea en funk invloeden waardoor dit album op geen enkel moment gaat vervelen. Het lijkt wel of er een compilatie cd van grote artiesten in je speler steekt.

Opener is een reggea nummer waarvan je onmiddellijk denkt dat dit van een echte Jamaicaan komt. Reggea dit je zo ontspannen doet meewiegen  en waarmee ‘Mend My Broken Heart’ meteen een plaatsje verdient in de nieuwste Reggea for Lovers. Een jazzy bluesnummer is ‘Why’d I Drink So Much’ met een aanstekelijk shuffle en met subtiele gitaarrifjes er tussen door.

‘It’s Too Late’ is zo een mooie ballad die recht uit het hart komt, eentje waar een Jackson Brown zo meteen op verliefd zou worden en zich vervloekt dat hij dit niet zelf heeft geschreven. Genieten is dit en we zijn nog maar aan nummertje vier! … en dan uiteraard mijn favorietje… ‘Chicken Boogaloo’ een jazzfunk instrumentaaltje dat evengoed zou kunnen geschreven zijn door grootmeester Lou Donaldson maar wel degelijk uit de pen komt van Mike  en waardoor hij bevestigd wat een grote ‘meneer’ hij wel is.

Nog een bevestiging van zijn natuurtalent als singer/songwriter is het prachtige ‘Growing Pains’ met een hemelse accordion op de achtergrond. Wanneer je als Mike Goudreau zulke muziek kan maken moet alles in het leven je behoorlijk toe lachen en moet het iedere dag ‘paradise’ zijn wanneer je als muzikant in je studio kruipt. Toch ook een stevige portie Rock ’n Roll met Crazy Johnny’ krijgen we hier te horen op dit album, een cruiser song om in een cultfilm over de swingin’ sixties als filmtrack te fungeren. Crazy good!

Van het eene muzikale orgasme in het andere zouden we zo zeggen wanneer ‘Change Your Mind’ uit de boxen galmt en meteen een visitekaartje voor het Belgium Rhtyhm & Blues festival #26, beter dan dit is onwezenlijk.  Dat Mike en zijn ballads iets hebben met het intense accordion spel  wordt hier meteen wel duidelijk door her ‘Pariesenne’ accordion deuntje in ‘Leaving For Paris’ en ze zullen Mike in de Parijse ‘Olympia ‘ graag zien komen.

Met het uitbrengen van deze ‘Blues Et Cetera’ kan Mike er haast onmogelijk onderuit om zich te engageren aan een ‘giant World tour’ want zulk een album brengt deze verplichtingen met zich mee. Er zijn enkel befaamde restaurants in de wereld volgens de Michelin gids, wel met het uitbrengen van zulke albums moeten deze ook in de muziekwereld een wereld befaamde gids krijgen.

Mike Goudreau, so natural , so pure, such a talent!!